226. Ś.P. Roger Moore

Witam, cześć i czołem! Dziś przedstawiam wam autograf świętej pamięci Rogera Moora - jednego z aktorów wcielających się w agenta 007. Zdjęcie z autografem zdobyłem poprzez zakup. Oto i on:

Garść informacji:

"Roger Moore, właśc. sir Roger George Moore (ur. 14 października 1927 w Londynie, zm. 23 maja 2017 w Crans-Montana) – brytyjski aktor filmowy znany przede wszystkim z ról Simona Templara w serialu Święty (1962–1969) oraz Jamesa Bonda (w latach 1973–1985). W postać agenta 007 wcielał się siedmiokrotnie, najwięcej razy ze wszystkich aktorów. Popularność przyniósł mu również serial Partnerzy (1971–1972), gdzie występował jako lord Brett Sinclair. 

Otrzymał dwa wysokiej rangi odznaczenia brytyjskie: Commander of the British Empire (CBE) w 1999 i Knight Commander of the British Empire (KBE) w 2003. Był ambasadorem dobrej woliUNICEF, a także autorem książek. 

Urodził się 14 października 1927 w Stockwell. Był jedynym dzieckiem policjanta George’a Alfreda Moore’a oraz Lillian, gospodyni domowej. Początkowo uczęszczał do Battersea Grammar School w południowym Londynie, ale podczas II wojny światowej rodzina ewakuowana została do Holsworthy, w hrabstwie Devon. Uczył się następnie w gimnazjum w Amersham, w hrabstwie Buckinghamshire, a później w College of the Venerable Bede w Durham University, którego jednak nie ukończył. 

Studiował na Royal Academy of Dramatic Art. Tam poznał Lois Maxwell, która miała później zagrać Pannę Moneypenny w serii o Bondzie. W wieku 17 lat zagrał rzymskiego żołnierza w filmie „Cesarz i Kleopatra” (1945). 

W wieku 18 lat został powołany do służby wojskowej, otrzymał numer służbowy 372394. 

Lista filmów z jego udziałem to ponad siedemdziesiąt pozycji, przy czym część z nich to wieloodcinkowe seriale. Zaczynał od grania epizodycznych ról jako statysta. Często występował jako prowadzący w programach telewizyjnych. Zajmował się także reżyserią (kilka odcinków „Świętego” i „Partnerów”), produkcją filmową i pisaniem scenariuszy. 

W 1953 przeniósł się do Hollywood, ale jego pierwsze role nie przyniosły mu sławy. Próbował pracy w amerykańskiej telewizji – zagrał w „Ivanhoe” (1958–1959), „The Alaskans” (1959–1960) i popularnym w Ameryce „Mavericku” (1960–1961). Po powrocie do Wielkiej Brytanii otrzymał propozycję zagrania Simona Templara w telewizyjnym serialu „Święty” (1962–1967). Dzięki tej roli zdobył status międzynarodowej gwiazdy, co umożliwiło mu później zastąpienie Seana Connery’ego w roli agenta 007. W autobiografii przyznał, że dla tej roli przyciął włosy oraz zrzucił nieco wagi. Warunkiem, który stawiał przed podpisaniem umów z producentami było dostarczenie w czasie realizacji produkcji nieograniczonej ilości kubańskich cygar „Montecristo” (w czasie kręcenia jednego z filmów o agencie 007 koszt realizacji tej części umowy wyniósł 3176,4 £). 

Jako James Bond wystąpił w filmach: Żyj i pozwól umrzeć (1973), Człowiek ze złotym pistoletem (1974), Szpieg, który mnie kochał (1977), Moonraker (1979), Tylko dla twoich oczu (1981), Ośmiorniczka (1983) i Zabójczy widok (1985). 

Był najstarszym aktorem grającym Bonda, rozpoczynając miał 45 lat, kończąc – 57. Na premierze swego ostatniego Bonda, która odbyła się 22 maja 1985 w San Francisco, powiedział: „Cieszę się, że mogłem zagrać w siedmiu Bondach, co zabrało mi czternaście lat życia. Dla mnie to był dobry czas, znalazłem wielu przyjaciół”. Po premierze jedna z brytyjskich gazet zamieściła rysunek, na którym „Q” przedstawia Bondowi nowy model wózka inwalidzkiego. Wystąpił też w największej liczbie filmów w roli Bonda – siedmiu – jakkolwiek do serii z Bondem można też zaliczyć Nigdy nie mów nigdy (1983) Seana Connery’ego i wtedy obaj mieliby po siedem filmów. 

Podczas kręcenia serii filmów o Bondzie wystąpił także w 13 innych filmach. Trzy z nich były kręcone w RPA, a aktor był z tego powodu krytykowany przez przeciwników apartheidu. Zamierzał wystąpić w filmie O jeden most za daleko w 1977, ale musiał zrezygnować ze względu na swój udział w filmie Szpieg, który mnie kochał. 

W Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej zapisy cenzury uniemożliwiały dostęp do filmów z serii „James Bond” i sprawiły, że postać Moore’a nie miała notatek w publikowanych antologiach. 

W 1987 był gospodarzem dokumentalnego filmu Happy Anniversary 007: 25 Years of James Bond. Film został nakręcony dla uczczenia 25 rocznicy filmowej serii 007. 

W 2004 roku Akademia Filmowa uznała go za najlepszego Bonda, w roku 2008 wygrał ponownie, uzyskując 62% głosów. 

W telewizyjnym filmiku Sport at Heart, reklamującym igrzyska olimpijskie 2012, zagrał Bonda wraz z Samanthą Bond (jako Moneypenny). 

Podczas kręcenia w Indiach „Ośmiorniczki”, jego szóstego filmu w roli Bonda, wstrząśnięty panującą wokół biedą, zaangażował się w akcje charytatywne pod patronatem UNICEFu. Był pod wrażeniem humanitarnej pracy swojej przyjaciółki Audrey Hepburn i w konsekwencji został ambasadorem dobrej woli UNICEF-u w 1991 roku. Użyczył głosu postaci Świętego Mikołaja w krótkim filmie animowanym The Fly Who Loved Me, zrealizowanym w 2004 w celu wsparcia UNICEF-u. 

Walczył o humanitarny chów zwierząt. Zaangażował się w walkę przeciwko produkcji i sprzedaży pasztetu strasburskiego (zdaniem obrońców praw zwierząt przymusowy tucz drobiu jest niehumanitarny). Wziął udział w nagraniu wideo dla PETA, w którym był narratorem. Pod jego wpływem domy towarowe Selfridges zgodziły się usunąć pasztet strasburski ze swoich półek." - Wikipedia

Oryginał - tak

Adres - -

Dedykacja - nie

Czas oczekiwania - -   

72. Tony Blair

Hejka! Najprawdopodobniej posty będą co dwa dni. Na początek podpis byłego premiera Wielkiej Brytanii Tony'ego Blaira.

Tony Blair, właśc. Anthony Charles Lynton Blair (ur. 6 maja 1953 w Edynburgu) – brytyjski polityk premier Wielkiej Brytanii (1997-2007) i przywódca Partii Pracy (w latach 1994-2007). Urodził się w edynburskim Queen Mary Maternity Home. Jest synem prawnika i działacza Partii Konserwatywnej Leo Blaira i Hazel Corscadden, córki George Corscaddena. Dzieciństwo spędził w Durham, gdzie jego ojciec był wykładowcą uniwersyteckim. Uczył się w prywatnej szkole Fettes, określanej mianem "szkockiego Eton". Jest absolwentem prawa na St John's College w Oksfordzie. W czasie studiów Blaira jego matka zmarła na raka. Po ukończeniu uczelni Blair rozpoczął praktykę w Lincoln's Inn.

Blair wstąpił do Partii Pracy w 1975 Jego pierwsza próba dostania się do parlamentu z okręgu Beaconsfield w 1982 była nieudana, ale zwróciła na Blaira uwagę lidera laburzystów Michaela Foota. W 1983 Blair wystartował w wyborach do Izby Gmin w nowo utworzonym okręgu Sedgefield. Wybory te wygrał uzyskując 47,6% głosów. Podczas kampanii wyborczej dał się poznać jako zwolennik wystąpienia Wielkiej Brytanii z EWG oraz jednostronnego rozbrojenia nuklearnego. Swoją pierwszą mowę na forum Izby Gmin wygłosił 6 lipca 1983.

Po wyborach Blair szybko awansował w partyjnej hierarchii. Już w 1984 został głównym mówcą opozycji ds. finansowych. Wkrótce związał się z reformatorskim nurtem w partii reprezentowanym przez jej lidera Neila Kinnocka. Po wyborach 1987 został członkiem opozycyjnego zespołu ds. handlu i przemysłu, gdzie zajmował się sprawami Londynu. W 1988 został członkiem gabinetu cieni jako minister ds. energii, rok później został ministrem ds. zatrudnienia. Przed wyborami 1992 opowiadał się za modernizacją programu laburzystów i odpowiadał za wprowadzenie programu płacy minimalnej.

Wybory 1992 zostały przez Partię Pracy przegrane i Kinnock podał się do dymisji. Nowy lider laburzystów, John Smith, mianował Blaira opozycyjnym ministrem spraw wewnętrznych. Po nagłej śmierci Smitha w 1994 Blair wystartował w wyborach na lidera partii w których pokonał Johna Prescotta i Margaret Beckett. Jako Lider Opozycji został powołany do Tajnej Rady. Stojąc na czele partii kontynuował rozpoczętą przez poprzedników reformę struktur partyjnych i starania o przesunięcie programu partii na pozycje centrowe. Blair ograniczył m.in. wpływy związków zawodowych w partii i usunął z jej programu postulat nacjonalizacji gospodarki. W wyborach 1 maja 1997 roku Partia Pracy, po raz pierwszy od 18 lat, pokonała konserwatystów, zdobywając absolutną większość 179 mandatów w Izbie Gmin. Zwycięstwa w kolejnych wyborach (w 2001 i 2005) uczyniły zeń najdłużej urzędującego laburzystowskiego premiera. Prowadził prorynkową politykę, tzw. "New Labour". Rozpoczął również proces nadawania większej samodzielności częściom składowym brytyjskiej monarchii. 10 kwietnia 1998 podpisano porozumienie wielkopiątkowe, które (przynajmniej w teorii) kończyło protestancko-katolicki konflikt w Irlandii Północnej. W listopadzie 1998 Blair został pierwszym brytyjskim premierem, który przemawiał na forum Dáil Éireann, izby niższej irlandzkiego parlamentu. Większą samodzielność otrzymały Szkocja i Walia, gdzie powołano do życia regionalne ciała ustawodawcze.

Kiedy Partia Pracy była w opozycji głośno krytykowała rządzących konserwatystów za zbyt miękką, jej zdaniem, postawę w sprawie wojny w Bośni. Będąc u władzy Blair poparł w 1999 zdecydowane działania NATO podczas konfliktu w Kosowie. Po atakach z 11 września2001 Blair popierał działania Stanów Zjednoczonych w Afganistanie i Iraku. Za popieranie polityki USA Blair został w 2003 odznaczony Złotym Medalem Kongresu (jako pierwszy Brytyjczyk od czasu Winstona Churchilla) oraz Ellis Island Medal of Honour jako pierwszy nie-Amerykanin w historii. Proamerykańska polityka zagraniczna nie zyskiwała Blairowi sympatii w kraju i w wyborach 2005 przewaga laburzystów w Izbie Gmin spadła ze 167 do 66 mandatów. Wybory lokalne w 2006 Partia Pracy przegrała. Od listopada 1999 Tony Blair był wiceprzewodniczącym Międzynarodówki Socjalistycznej. 10 maja 2007 ogłosił swoją rezygnację ze stanowiska lidera Partii Pracy i ogłosił, że 27 czerwca złoży rezygnację na ręce królowej Elżbiety II z urzędu premiera. 24 czerwca 2007 GordonBrown zastąpił go na stanowisku przewodniczącego Partii Pracy, a 27 czerwca 2007 na stanowisku premiera Wielkiej Brytanii. Jednocześnie Blair zrezygnował z miejsca w parlamencie.

Były taoiseach Irlandii Bertie Ahern poinformował 27 czerwca 2007, że Blair zgodził się objąć stanowisko międzynarodowego wysłannika na Bliski Wschód tzw. kwartetu bliskowschodniego i zajmie się procesem pokojowym w tym regionie. 29 marca 1980 Blair poślubił Cherie Booth (ur. 23 września 1954), córkę aktora Tony'ego Bootha. Ma z nią trzech synów i córkę:

• Euan Anthony Blair (ur. 19 stycznia 1984)
• Nicholas "Nicky" John Blair (ur. 6 grudnia 1985)
• Kathryn Hazel Blair (ur. 2 marca 1988)
• Leo George Blair (ur. 20 maja 2000), pierwsze od 1849 dziecko, które urodziło się urzędującemu premierowi 

Przez większość życia Blair był anglikaninem. Ceremonia jego konwersji na katolicyzm odbyła się 21 grudnia 2007 w prywatnej kaplicy arcybiskupa Westminsteru w Londynie, a Tony Blair przyjął komunię św. z rąk kard. Cormaca Murphy'ego O'Connora.  Katoliczką jest żona Blaira, Cherie. Również czworo ich dzieci przyjęło chrzest w Kościele katolickim.

Oryginał - tak

Adres - info@tonyblairoffice.org

Dedykacja - nie

Czas oczekiwania - 5 dni