A tu kilka informacji o autorze:
"Jarosław
Aleksander Kaczyński (ur.
18
czerwca 1949 w
Warszawie)
– polski
polityk i
prawnik.
W
okresie PRL
działacz
opozycji demokratycznej, w latach 1989–1991 senator
I
kadencji,
w latach 1991–1993 i od 1997 poseł
na
Sejm
I,
III,
IV,
V,
VI,
VII
i
VIII
kadencji,
w latach 2006–2007 prezes
Rady Ministrów.
Kandydat na urząd prezydenta
RP w
przedterminowych
wyborach prezydenckich w 2010.
Twórca i prezes partii politycznych Porozumienie
Centrum oraz
Prawo
i Sprawiedliwość.
Urodził
się w Warszawie na Żoliborzu.
Ojciec, Rajmund
Kaczyński,
z zawodu inżynier, był żołnierzem Armii
Krajowej i
uczestnikiem powstania
warszawskiego.
Matka, Jadwiga
z domu Jasiewicz należała
do Szarych
Szeregów,
z wykształcenia była filologiem
polskim (zawodowo
związana z IBL
PAN).
Jego
bratem bliźniakiem
był
Lech
Kaczyński,
późniejszy prezydent
RP.
W 1962 bracia zagrali role Jacka (Lech Kaczyński) i Placka (Jarosław
Kaczyński) w ekranizacji powieści Kornela
Makuszyńskiego "O
dwóch takich, co ukradli księżyc" w
reżyserii Jana
Batorego.
Uczęszczał
początkowo do XLI
Liceum Ogólnokształcącego im. Joachima Lelewela w
Warszawie, ukończył w 1967 XXXIII
Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Kopernika w
tymże mieście. Studiował na Uniwersytecie
Warszawskim.
W 1971 na Wydziale
Prawa i Administracji UW uzyskał
tytuł magistra.
Na tym samym roku studiowali z nim m.in. jego brat Lech, Andrzej
Rzepliński,
Marek
Safjan,
Bogusław
Wołoszański i
Mirosław
Wyrzykowski.
8 grudnia 1976 na WPiA UW obronił pracę doktorską pt. "Rola
ciał kolegialnych w kierowaniu szkołą wyższą".
Jego promotorem był Stanisław
Ehrlich.
W
1971 uzyskał miejsce na aplikacji
prokuratorskiej w
Warszawie, której jednak nie rozpoczął. W latach 1971–1976
zatrudniony był jako pracownik naukowy w Instytucie Polityki
Naukowej i Szkolnictwa Wyższego. Później, do 1981, pracował jako
adiunkt
w
białostockiej filii Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1982–1983
był zatrudniony w Bibliotece
Uniwersyteckiej w Warszawie na
etacie starszego bibliotekarza.
W
1990 był współzałożycielem Fundacji
Prasowej „Solidarność”.
W tym samym roku wszedł (obok m.in. Lecha Kaczyńskiego, Macieja
Zalewskiego,
Andrzeja
Urbańskiego i
Krzysztofa
Czabańskiego)
w skład władz spółki akcyjnej Telegraf,
po czym w 1991 zbył akcje tej spółki na rzecz Macieja Zalewskiego.
W 1993 prokurator przedstawił mu zarzut rzekomego nielegalnego
finansowania Porozumienia Centrum przez Fundację Prasową
„Solidarność”. Sprawa została ostatecznie umorzona w 2000. W
latach 1994–1997 Jarosław Kaczyński kierował działem
wydawniczym w spółce
z o.o. „Srebrna”.
W
1968 był wśród studentów biorących udział w wiecach
organizowanych w ramach tzw. wydarzeń
marcowych.
W 1976, po tzw. wydarzeniach
czerwcowych,
rozpoczął współpracę z Komitetem
Obrony Robotników,
następnie z Biurem
Interwencyjnym KSS
„KOR”,
kierowanym przez Zofię
i
Zbigniewa
Romaszewskich.
Od 1979 należał do redakcji kierowanego przez Antoniego
Macierewicza niezależnego
miesięcznika „Głos”.
W
sierpniu
1980 utrzymywał
kontakty ze strajkującymi we Wrocławiu.
We wrześniu tego samego roku zaangażował się w działalność
„Solidarności”,
kierował sekcją prawną Ośrodka Badań Społecznych przy Regionie
Mazowsze. Wraz z Janem
Olszewskim i
Antonim Macierewiczem otworzył w Warszawie punkt informacyjny z
poradami prawnymi dla osób zakładających związki zawodowe. W 1981
podpisał deklarację założycielską Klubów
Służby Niepodległości.
W
latach 1979–1982 był rozpracowywany przez kilka komend
wojewódzkich Milicji
Obywatelskiej w
ramach spraw operacyjnego sprawdzenia. 13 grudnia 1981, po ogłoszeniu
stanu
wojennego,
dotarł do strajkujących w Hucie Warszawa. Zajmował się później
dystrybucją wydawnictw podziemnych, brał udział w reaktywowaniu
„Głosu”. W 1982 był jednym z założycieli Komitetu
Helsińskiego w
Polsce. Należał do autorów raportu o łamaniu praw człowieka w
Polsce w stanie wojennym prezentowanego w 1983 na konferencji KBWE
w
Madrycie, a w 1989 do założycieli Helsińskiej
Fundacji Praw Człowieka.
W 1983 nawiązał współpracę z niejawnymi władzami NSZZ „S” –
Tymczasową
Komisją Koordynacyjną,
został kierownikiem Biura Społeczno-Politycznego TKK „S”.
Publikował w podziemnych pismach „Przegląd Polityczny” i „Głos
Ursusa”. Od 1987 był sekretarzem Krajowej
Komisji Wykonawczej NSZZ „Solidarność”.
Uczestniczył w pracach działającego legalnie od sierpnia 1988
Klubu
Myśli Politycznej „Dziekania”.
W trakcie strajków
w 1988 w
maju i sierpniu doradzał, razem z bratem Lechem Kaczyńskim,
strajkującym w Stoczni
Gdańskiej im. Lenina.
Od
1988 należał do Komitetu
Obywatelskiego „Solidarność”.
W obradach Okrągłego
Stołu uczestniczył
w zespole ds. reform politycznych. W lipcu i sierpniu 1989 był ze
strony NSZZ „Solidarność” członkiem zespołu ds. negocjacji ze
Stronnictwem
Demokratycznym i
Zjednoczonym
Stronnictwem Ludowym w
sprawie powołania koalicyjnego rządu.
W
latach 1989–1990 był redaktorem naczelnym „Tygodnika
Solidarność”,
zastępując na tym stanowisku Tadeusza
Mazowieckiego,
który desygnowany został na premiera. Od 1990 do 1991 sprawował
funkcję ministra stanu, szefa Kancelarii
Prezydenta Lecha
Wałęsy.
Odszedł ze stanowiska po konflikcie środowiska Porozumienia Centrum
z prezydentem. W 1990 był współtwórcą tej partii i został jej
przywódcą.
W
latach 1989–1991 zasiadał w Senacie I
kadencji. Mandat uzyskał w województwie
elbląskim,
kandydując z rekomendacji Komitetu
Obywatelskiego „Solidarność”.
W Senacie był członkiem Obywatelskiego
Klubu Parlamentarnego.
Następnie do 30 maja 1993 sprawował mandat posła na Sejm I
kadencji, wybranego z listy Porozumienia
Obywatelskiego Centrum w
okręgu warszawskim.
29 stycznia 1993 był jednym z organizatorów tzw. marszu na
Belweder, domagając się ustąpienia Lecha Wałęsy i dekomunizacji.
Ponownie
zasiadł w Sejmie III kadencji w 1997, jako kandydat Ruchu
Odbudowy Polski z
okręgu stołecznego, podczas gdy jego ugrupowanie należało
do Akcji
Wyborczej Solidarność,
której Jarosław Kaczyński był jednym z założycieli. Odszedł
krótko po rozpoczęciu kadencji z koła ROP i został posłem
niezrzeszonym. 30 grudnia 1997 ustąpił z funkcji szefa PC, a w 1998
odszedł z partii. Wrócił do niej w 1999 i w październiku tego
samego roku został wybrany na honorowego prezesa ugrupowania.
Wspólnie z Ludwikiem
Dornem w
styczniu 2000 ponownie przystąpił do koła parlamentarnego ROP
(wówczas reaktywowanego, a w marcu tego samego roku przemianowanego
na koło ROP-PC), w którym zasiadał do lipca 2001.
W
2001 wraz z Lechem Kaczyńskim współtworzył partię Prawo i
Sprawiedliwość, która w wyborach
parlamentarnych w 2001 zdobyła
9,5% głosów i 44 mandaty poselskie. Jarosław Kaczyński utrzymał
miejsce w Sejmie, uzyskując w okręgu
warszawskim 144 343
głosy. W latach 2001–2003 był członkiem Komisji
Etyki oraz
przewodniczącym klubu parlamentarnego PiS. W 2003 objął stanowisko
prezesa tego ugrupowania, zastępując swojego brata, który został
wybrany na urząd prezydenta m.st.
Warszawy.
W
2005 Prawo i Sprawiedliwość pod jego przewodnictwem wygrało wybory
parlamentarne,
a on sam uzyskał mandat poselski z najlepszym indywidualnym wynikiem
171 129 głosów w okręgu warszawskim. Nie podjął się misji
tworzenia nowego rządu, desygnując na to stanowisko Kazimierza
Marcinkiewicza,
co zbiegało się w czasie z drugą turą wyborów
prezydenckich,
w której znalazł się jego brat. 28 grudnia 2005 otrzymał od Lecha
Kaczyńskiego nominację na członka Rady
Bezpieczeństwa Narodowego.
W
połowie 2006 ujawnił dokumenty ze swojej „teczki”, założonej
mu przez funkcjonariuszy SB.
Deklarację takiego zamiaru ogłosił kilka miesięcy wcześniej,
następnie jednak tłumaczył, że nie może tego uczynić, gdyż "są
w niej ślady ingerencji" pułkownika Jana
Lesiaka.
Dwie znajdujące się w niej deklaracje
lojalności zostały
uznane za podrobione nie później niż w 1993, zaś postępowanie
przygotowawcze w tej sprawie zostało umorzone w 2008 w związku z
przedawnieniem karalności. Po raz pierwszy o jego rzekomej lojalce
poinformował tygodnik
„Nie”,
którego redakcja przyznała, że dokument ten był
sfałszowany. Instytut
Pamięci Narodowej uznał,
że oświadczenie o zaniechaniu szkodliwej dla PRL działalności
znajdujące się w tomie 2 Kwestionariusza Ewidencyjnego pod
pseudonimem "JAR",
zostało sfałszowane. W 2010 Sąd Okręgowy w Warszawie wydał
orzeczenie stwierdzające, że Jarosław Kaczyński jako kandydat w
wyborach prezydenckich złożył oświadczenie lustracyjne zgodne z
prawdą.
Po
podaniu się do dymisji przez Kazimierza Marcinkiewicza, 7 lipca 2006
Jarosław Kaczyński uzyskał formalną rekomendację kierowanej
przez siebie partii na objęcie stanowiska premiera.
10
lipca Lech Kaczyński desygnował go na ten urząd. Jako nowy premier
powołał gabinet w ramach koalicji PiS-Samoobrona-LPR w składzie
tożsamym z dotychczasowym
rządem(wyłączywszy
zmianę na stanowisku ministra
finansów,
na którym Pawła
Wojciechowskiego zastąpił Stanisław
Kluza).
14 lipca prezydent dokonał zaprzysiężenia Rady
Ministrów,
a 19 lipca Sejm udzielił nowemu
rządowi wotum
zaufania.
22
września 2006 zdymisjonował po raz pierwszy wicepremiera i ministra
rolnictwa i rozwoju wsi Andrzeja
Leppera i
został pełniącym obowiązki szefa tego resortu do 16 października,
tj. do czasu powrotu lidera Samoobrony do rządu.
1
października tegoż roku, w trakcie powyższego kryzysu rządowego,
na wiecu poparcia dla jego partii w Stoczni
Gdańskiej przyrównał
przeciwników rządu do funkcjonariuszy ZOMO,
którzy w czasach PRL tłumili
protesty robotników. Sygnatariusze porozumień
sierpniowych,
w tym Lech Wałęsa, wystosowali otwarty list, w którym napisali:
"Niech
Pan cofnie to oskarżenie, wycofa się ze słów, które ranią wielu
Polaków".
26
kwietnia 2007 stanął na czele Komitetu Organizacyjnego EURO 2012.
Na początku lipca tegoż roku odwołał ze składu rządu Andrzeja
Leppera i Tomasza
Lipca,
a 8 sierpnia zdymisjonował szefa MSWiA Janusza
Kaczmarka,
desygnując na to stanowisko Władysława
Stasiaka.
Jako
premier złożył kilkanaście wizyt zagranicznych, spotykając się
z przedstawicielami władz innych państw. Razem z Lechem Kaczyńskim
prowadził negocjacje z europejskimi przywódcami ws. traktatu
lizbońskiego,
deklarując poparcie dla tzw. systemu pierwiastkowego.
Był
liderem listy Prawa i Sprawiedliwości w przedterminowych wyborach
do Sejmu VI kadencji w okręgu
warszawskim.
W trakcie kampanii Julia
Pitera publicznie
zarzuciła mu, że dwa lata wcześniej próbował szantażem skłonić
ją do głosowania za udzieleniem absolutorium Lechowi Kaczyńskiemu,
pełniącemu wówczas funkcję prezydenta m.st. Warszawy.
W
głosowaniu z 21 października 2007 otrzymał 273 684 głosów i
uzyskał mandat poselski. Był to drugi pod względem liczby głosów
wynik w okręgu warszawskim – najwięcej głosów (534 241)
zdobył lider PO, Donald
Tusk.
5
listopada tego samego roku złożył w Sejmie dymisję z urzędu
prezesa Rady Ministrów, która w tym samym dniu została przyjęta
przez prezydenta. Rada Ministrów pod jego kierownictwem sprawowała
obowiązki do 16 listopada 2007, tj. do dnia zaprzysiężenia rządu
Donalda Tuska.
Pozostał
prezesem PiS na kongresie partii na początku 2008. W Sejmie VI
kadencji zasiadł w Komisji
Odpowiedzialności Konstytucyjnej, Komisji
do Spraw Kontroli Państwowej i Komisji
Łączności z Polakami za Granicą.
W marcu 2010 zdecydowaną większością głosów delegatów na
kongres tej partii ponownie wybrany na prezesa PiS.
26
kwietnia 2010 ogłosił, że będzie kandydował z ramienia Prawa i
Sprawiedliwości w przedterminowych wyborach prezydenckich[25],
rozpisanych po śmierci jego brata w katastrofie
lotniczej w Smoleńsku.
Szefem sztabu jego komitetu wyborczego została Joanna
Kluzik-Rostkowska,
zaś rzecznikiem sztabu – Paweł
Poncyljusz.
6 maja 2010 przedstawiciele komitetu wyborczego złożyli
w PKW dokumenty
rejestracyjne, deklarujące zebrane 1,65 mln podpisów poparcia dla
kandydata. Dzień później Jarosław Kaczyński oficjalnie został
zarejestrowany jako kandydat na urząd Prezydenta RP.
Poparcia
jego kandydaturze udzieliły Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”
(29 kwietnia 2010), kierowana przez jednego z senatorów
PiS „Solidarność”
Rolników Indywidualnych (28
kwietnia 2010), Europa Wolnych Ojczyzn – Partia Polska (3 maja
2010), Ruch Odbudowy Polski (6 maja 2010). 8 maja 2010 otrzymał
poparcie ze strony partii Polska
Plus,
przeciwko czemu zaprotestował kierujący kołem poselskim tego
ugrupowania Ludwik Dorn, który wystąpił z ugrupowania, popierając
kandydaturę Marka
Jurka.
Powołano
warszawski społeczny komitet poparcia dla Jarosława Kaczyńskiego.
Podobne komitety zaczęto powoływać w kolejnych województwach i
powiatach, a także poza granicami Polski. Poparcie dla Jarosława
Kaczyńskiego zadeklarowała „Gazeta
Polska”.
Hasłem kampanii kandydata było „Polska jest najważniejsza”.
Po
wiecu wyborczym z 9 czerwca Jarosław Kaczyński został pozwany
przez komitet wyborczy Bronisława
Komorowskiego,
w związku z jego wypowiedzią, w której stwierdził, jakoby jego
konkurent popierał prywatyzację służby zdrowia. Sąd Okręgowy w
Warszawie w trybie wyborczym uwzględnił powództwo, nakazując
kandydatowi PiS, po uprawomocnieniu się
wyroku, sprostowanie tej informacji jako nieprawdziwej. Komitet
wyborczy Jarosława Kaczyńskiego złożył zażalenie na to
orzeczenie do Sądu Apelacyjnego, który częściowo je uchylił,
kierując sprawę do ponownego rozpoznania. Po ponownym rozpoznaniu
sprawy Sąd Okręgowy w Warszawie ponownie nakazał sprostowanie
podawanej przez Jarosława Kaczyńskiego informacji jako
nieprawdziwej, Sąd Apelacyjny nie uwzględnił jego odwołania.
W
pierwszej turze wyborów prezydenckich z 20 czerwca 2010 uzyskał
6 128 255 głosów (36,46%), zajmując 2. miejsce spośród
10 pretendentów. Wszedł do drugiej tury głosowania razem z
Bronisławem Komorowskim, który uzyskał poparcie na poziomie
41,54%. Spośród kandydatów, którzy odpadli w pierwszej turze,
oddanie na niego głosu zadeklarowali Marek Jurek, Kornel
Morawiecki oraz Janusz
Korwin-Mikke.
W drugiej turze głosowania Jarosław Kaczyński uzyskał 7 919 134
głosów ważnych, tj. 46,99%, przegrywając z Bronisławem
Komorowskim.
W wyborach
parlamentarnych w 2011 Jarosław
Kaczyński ponownie startował do Sejmu jako lider listy PiS w okręgu
stołecznym. Uzyskał mandat posła VII kadencji, otrzymując 202 297
głosów. Ponownie był to drugi wynik w okręgu warszawskim oraz w
kraju (za Donaldem Tuskiem – 374 920 głosów). W trakcie
kampanii wyborczej została wydana jego książka Polska
naszych marzeń,
zawierająca m.in. jego program wyborczy. 29 czerwca 2013 kolejny raz
wybrany na stanowisko prezesa partii.
11
listopada 2014 ogłosił, że zarekomenduje partii decyzję, aby
kandydatem Prawa i Sprawiedliwości w wyborach
prezydenckich w 2015 został Andrzej
Duda,
który zwyciężył w drugiej turze tych wyborów. 20 czerwca 2015
ogłosił natomiast, że kandydatką PiS na premiera po wyborach
parlamentarnych w 2015 będzie Beata
Szydło.
W wyborach tych PiS uzyskało bezwzględną liczbę mandatów w
Sejmie, a Jarosław Kaczyński został wybrany na posła w okręgu
stołecznym, zdobywając 202 424 głosy. Również tym razem był
to drugi wynik w okręgu warszawskim oraz w kraju (za Ewą
Kopacz –
230 894 głosów). Kierowane przez niego ugrupowanie utworzyło
następnie monopartyjny gabinet z premier Beatą Szydło. Sam
Jarosław Kaczyński nie objął żadnej funkcji w strukturach
administracji rządowej, Sejmu ani klubu parlamentarnego PiS. 2 lipca
2016 został ponownie wybrany na stanowisko prezesa Prawa i
Sprawiedliwości.
W
lipcu 2016 opublikował książkę autobiograficzną pt. Porozumienie
przeciw monowładzy. Z dziejów PC wydaną
przez Zysk
i S-ka.
Jest
kawalerem, mieszka na warszawskim Żoliborzu. Jego brat bliźniak,
Lech Kaczyński, który był m.in. prezydentem RP w latach 2005–2010,
zginął w katastrofie lotniczej w Smoleńsku."
- Odznaczenia:
- 2013: Order Zwycięstwa Świętego Jerzego (Gruzja)
- Wyróżnienia
- 2004, 2015: Człowiek Roku „Gazety Polskiej”
- 2005, 2015: Człowiek Roku tygodnika „Wprost”
- 2015: Człowiek Roku 2014 Forum Ekonomicznego w Krynicy
- 2016: „Człowiek Wolności 2016” tygodnika „W Sieci”
-
źródło - Wikipedia
Oryginał - tak
Adres - biuro@pis.org.pl (uwaga! nie wiem czy adres jest aktualny, ponadto trzeba zaznaczyć w wiadomości o czyj autograf się prosi)
Dedykacja - nie
Czas oczekiwania - ok. 2 tygodni
